درمان با آنتی بیوتیک

درمان با آنتی بیوتیک

آنتی بیوتیک های سیستمیک، داروهایی هستند که هنگام مصرف بر همه بدن تأثیر می گذارند. (پیشنهاد می شود مقاله همه چیز درباره لمینت دندان را مطالعه بفرمایید)

معمولا این داروها هنگامی که در درمان بیماری های لثه به کار می روند، به شکل قرص داده می شوند. Periodontist ها از آنتی بیوتیک های سیستمیک برای درمان عفونت های حادی مانند آبسه لثه (جوش لثه) استفاده می کنند و نیز پیش از درمان بیمارانی که شرایط پزشکی ویژه ای دارند.

از قبیل prolapse (تغییر شکلِ) دریچه میترال (آنتی بیوتیک های prophylactic (پیشگیری کننده) را ببینید). آنتی بیوتیک های سیستمیک اغلب برای دو هفته پس از انجام روش های بازسازی و نیز در صورت انجام ایمپلنت دندان، بین ایمپلنت ها به کار می روند.

این کار از آن بابت انجام می شود که مطمئن شویم در خلال مراحل اولیه بهبودی، عفونتی وجود ندارد، این موضوع در مورد دو تکنیک یاد شده نقشی اساسی دارد.

چون بیماری های لثه عفونی هستند، این منطقی است که آنتی بیوتیک ها می توانند مشکل را برطرف کنند. متاسفانه به هنگامی که در درمان روتین بیماری های لثه شکست می خوریم، تأثیرات آنتی بیوتیک ها کوتاه مدت خواهد بود.

این بدان علت است که باکتری های مسبب بیماری، پس از قطع شدن آنتی بیوتیک ها بی درنگ خودشان را ترمیم می کنند. در واقع، تمیزکاری های لثه ای انجام شده برای برداشتن calculus (پلاک سخت) و پلاک، به اندازه آنتی بیوتیک ها در کنترل عفونت مؤثر می باشد.

به عنوان یک قاعده کلی، در مورد بیشتر شرایط روتین periodontal آنتی بیوتیک های سیستمیک لازم نیستند و حتی زیانبارند. ممکنست که در برخی موارد پیشرفته، باکتری های بسیار خاص مضری باشند که بتوان با آنتی بیوتیک های سیستمیک از شر آن ها خلاص شد.

در این موارد، یک معالجه کوتاه مدت می تواند سودمند باشد. در مواردی که معالجات اضافی منجر به نتایج مورد انتظار نشود، می توان محیط دهان را کشت داد تا فهیمد چه باکتری های خاصی در آن وجود دارد.

این سبب می شود که پرشک برای یافتن آنتی بیوتیک مناسب راهنمایی شود. چون استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک ها می تواند سبب ایجاد حساسیت در بیمار و نیز مقاوم شدن باکتری ها شود، بنابر این از آنتی بیوتیک ها باید فقط در موارد خاص استفاده شود. همچنین در سایت nhsinform اطلاعات کاملی وجود دارد.