این مطلب را به دوست خود ارسال کنید

اطلاعات شما نزد دکتر سجودی کاملا محفوظ می باشد

سایت دکتر علی سجودی

‎98 21 88 08 29 41+ ‎98 21 86 12 89 96+ شنبه تا جمعه 9 الی 21 حتی ایام تعطیل

ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت

ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت

ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت: ایمپلنت دندان به عنوان اولین انتخاب درمانی برای پر کردن جای خالی دندان ها یا جایگزینی دندان های از بین رفته است. ایمپلنت مزیت های بسیاری بر روش های دیگر دارد.

1401/11/03
4,752
0

ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت  

ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت دندان امروزه ایمپلنت دندان به عنوان اولین انتخاب درمانی برای پر کردن جای خالی دندان ها یا جایگزینی دندان های از بین رفته است. ایمپلنت دندان مزیت های بسیاری بر روش های دیگر دارد. (پیشنهاد می شود مقاله همه چیز درباره لمینت دندان را مطالعه بفرمایید)

هدف نهایی از درمان ایمپلنت، بازگرداندن زیبایی و عملکرد طبیعی و حفظ سلامت دهان و راحتی بیمار است. از این رو انتخاب درست بیمار (اطمینان از این که بیمار شرایط لازم برای کاشت ایمپلنت را دارد) و برنامه ریزی درمانی، برای موفقیت و طول عمر درمان ایمپلنت ضرورت دارد.

 
ملاحظات و نکات مهم پیش از ایمپلنت
 

برای کاشت ایمپلنت تکی، پایه ایمپلنت در داخل استخوان فک جای داده شده و اباتمنت و سپس روکش دندان بر روی آن نصب می شود. نصب روکش ممکن است با پیچ یا چسب باشد. برای دندان های عقبی به خصوص اولین دندان آسیاب بزرگ (مولر اول)، اغلب ایمپلنت به صورت تکی باید استفاده شود.

شایع ترین علت از دست دادن دندان های عقبی پوسیدگی گسترده، ناموفق بودن درمان عصب کشی (اندودنسی) و عدم موفقیت ترمیم پس از عصب کشی است. جایگزینی یک دندان ممکن است با دندان مصنوعی چسبانده شده با رزین (ثابت)، پروتز دندانی ثابت معمولی (بریج) یا پروتز غیر ثابت و یا ایمپلنت تکی انجام شود. هر روش معایب و مزایای خود را دارد.

حفظ ساختارهای سالم موجود نیاز به دقت در برنامه ریزی و اجرای درمان دارد. موفقیت نهایی ایمپلنت بستگی به انتخاب دقیق بیمار  برنامه درست دارد. پیش از درمان همه بیماران باید مورد ارزیابی قرار بگیرند و وضعیت سلامت عمومی آنها مشخص شود. اگر فرد شرایط لازم برای کاشت ایمپلنت را دارد، پروتکل سیستماتیک برای ارزیابی محل دقیق کاشت ایمپلنت باید رعایت شود.

 
 
 
 

1- تراکم استخوان

تراکم استخوان عامل کلیدی در برنامه ریزی درمان ایمپلنت، طراحی ایمپلنت، رویکرد جراحی، طول دوره بهبودی و نوع روش بارگذاری ایمپلنت (نصب تاج دندان) می باشد.

 

2- وضعیت استخوان موجود در محل کاشت ایمپلنت

استخوان موجود بخشی از استخوان ستیغ آلوئولار جای خالی دندان است که در آن کاشت ایمپلنت داخل استخوانی (ایمپلنت معمولی) صورت میگیرد.
 
استخوان موجود سه بعد دارد: طول، پهنا و عمق. طول استخوان بُعد مزیودیستال (به موازات قوس دندانی) است، پهنای آن بعد باکولینگوال (عرض قوس دندانی از سمت گونه تا زبان) است و عمق آن از ستیغ فک تا نزیکترین مشخصه محدود کننده جایگذاری ایمپلنت اندازه گیری می شود.

 

الف- طول استخوان موجود در محل کاشت

بسته به دندانی که قرار است جای آن پر شود، باید استخوان طول مناسبی در امتداد قوس دندانی داشته باشد تا در نهایت سطح لثه و دندان شبیه دندان واقعی شود. این فضا نشان می دهد چه تعداد ایمپلنت می توان کاشت.

با این حال نسبت طول این بخش از فک باید با پهنای استخوان، وکس آپ تشخیصی محل پیشنهادی برای کاشت ایمپلنت و زاویه ریشه های دندان های همسایه متناسب باشد. در صورتی که فضای موجود کافی نباشد باید با اِنِمالوپلاستی (شکل دهی دندان با تراشیدن مینا) دندان های مجاور یا درمان ارتودنسی، فضای کافی ایجاد شود.


برای انتخاب اندازه ایمپلنت و ارزیابی طول قوس دندانی در محل کاشت ایمپلنت، دستورالعمل زیر باید استفاده شود:
1- ایمپلنت حداقل باید 1.5 میلی متر از دندان مجاور فاصله داشته باشد.
2- ایمپلنت باید حداقل 3 میلی متر از ایمپلنت مجاور فاصله داشته باشد.
3- باید برای دندان های آسیاب بزرگ ایمپلنتی که قطر پهنتر دارد انتخاب شود چون فشار شدیدی در این بخش از دهان وارد می شود.

 

علت در نظر گرفتن فضای گفته شده در بالا، موارد زیر است:
1- وجود 1.5 میلی متر ستیغ استخوان فک بین دندان ها که به نوبه خود امکان رشد مناسب لثه بین دندانی (که به آن پاپیلا گفته می شود) را فراهم می کند.
2- تماس مناسب دندان ها و ایجاد کانتورهای مناسب در ترمیم.
3- وجود پهنای مناسب بافت نرم بین ایمپلنت و دندان های مجاور.
4- مولفه های پروتز به یکدیگر فشرده نشوند.
5- تمیز کردن موثر دندان ایمپلنتی برای بیمار راحت باشد.
6- هماهنگی در وضعیت دندان ها و تماس آنها با دندان های مقابل ایجاد شود.
7- حداقل یک میلی متر فضا از ایمپلنت تا ریشه دندان مجاور وجود داشته باشد.

 

با در نظر گرفتن موارد بالا، ایمپلنت معمولی 4 میلی متری به 7 میلی متر فضای مزیودیستال بین دندان مجاور در ناحیه تاج، نیاز دارد. اگر ایمپلنت خیلی نزدیک به دندان مجاور جایگذاری شود، کانتورها تغییر کرده و بی دلیل بافت نرم و سخت اطراف ایمپلنت از دست می رود.

اگر محل ترمیم خیلی نزدیک به دندان مجاور باشد، منجر به نامطلوب شدن سطح بافت ها (کانتورها) و ایجاد نیروی اهرمی بر ترمیم می شود. در سایت ncbi.nlm.nih.gov نیز اطلاعات مفیدی وجود دارد.

 

ب- پهنای استخوان موجود در محل کاشت

پهنای استخوان در محل از صفحه صورتی – قشری تا صفحه زبانی – قشری در ستیغ استخوان محل کاشت ایمپلنت، اندازه گیری می شود (به موازات عرض قوس دندانی و عمود بر طول استخوان).

حداقل پهنای استخوان باید بیشتر از یک میلی متر در هر دو طرف ایمپلنت (به سمت صورت و به سمت زبان) باشد تا سطح بافت نرم پایدار بماند. این میزان در سمتی از ایمپلنت که به سمت گونه است حیاتی است چرا که هر مقدار استخوان تحلیل برود و تغییر در موقعیت حاشیه لثه ایجاد شود، نتیجه درمان از نظر زیبایی جالب نخواهد بود.

با در نظر گرفتن راهنمای بالا، در حالت ایده آل قطر ایمپلنت انتخاب شده حداقل باید 3 میلی متر کمتر از اندازه طول استخوان و 3 میلی متر باریکتر از پهنای استخوان فک باشد.

 

• اندازه گیری پهنای استخوان موجود در محل کاشت

پهنای استخوان موجود را نمی توان در عکس پرتوی ایکس داخل دهانی به دست آورد چرا که این عکس ها دو بعدی هستند. بنابراین پهنای استخوان باید به صورت بالینی اندازه گیری شود.

 

• ارزیابی بصری پهنای استخوان

ارتفاع، پهنا و کانتور ستیغ استخوان فک را می توان با دیدن، اندازه گیری کرد. لمس دقیق ستیغ استخوان هر گونه تقعر را مشخص می کند. اگر بافت های روی استخوان فیبری یا ضخیم باشند، اندازه گیری دقیق پهنای استخوان با لمس و دیدن، سخت تر می شود.

 

• نقشه برداری ستیغ استخوان

نقشه برداری ستیغ استخوان کاری است که به جراح ایمپلنت امکان می دهد ضخامت یا پهنای استخوان آلوئولار را مشخص نماید.

در این تکنیک، یک سوزن با استاپر اندودنسی یا قطر سنج مخصوص در این ناحیه از بافت نرم داخل فرستاده می شود. ضخامت بافت نرم در ستیغ استخوان در دو نقطه به صورت عمودی در نواحی باکال (نزدیک به گونه) و لینگوال (نزدیک به زبان) اندازه گیری می شود.

نواحی بی دندان در قالب تشخیصی استخوان به صورت عمود بر ستیغ تقسیم بندی می شود. ضخامت بافت بر روی قالب (شکل بالا) با مداد علامت گذاری می شود. این کار پهنای تقریبی ستیغ استخوان و تخمین تقریبی از کانتور ستیغ را در اختیار دندانپزشک قرار می دهد. اگر چه این روش نیمرخ بهتری از ارزیابی بصری ارائه می دهد اما باز هم امکان خطا دارد.

 

ارتفاع روکش

ارتفاع روکش به عنوان پارامتر عمودی کلیدی در برنامه ریزی درمانی کاشت ایمپلنت، در نظر گرفته می شود. ارتفاع روکش دندان در دندان های آسیاب به فاصله بین سطح جونده تا ستیغ استخوان فک و در دندان های جلویی به فاصله بین لبه برنده دندان های قوس دندانی تا ستیغ گفته می شود.

فضایی که برای ارتفاع روکش وجود دارد بر نوع پروتز و جنس آن و تکنیک جراحی تاثیر می گذارد. این فاکتور معمولا تا مرحله وصل کردن دندان به ایمپلنت مورد توجه قرار نمی گیرد. رضایت از دندان ایمپلنتی تنها در صورتی حاصل می شود که فضای موجود برای ارتفاع روکش مناسب باشد. برای ایجاد فضای کافی برای روکش، باید بین ستیغ استخوان و دندان مقابل فاصله کافی باشد.

در حالت ایده آل برای پروتزهایی که با چسب به ایمپلنت وصل می شوند 8 تا 12 میلی متر ارتفاع روکش مناسب است که باید از بافت نرم ستیغ استخوان تا سطح جونده در وسط محل کاشت ایمپلنت، محاسبه شود.

بعد عمودی ایده آل برای هر محل ایمپلنت، 3 میلی متر برای بافت نرم، 5 میلی متر برای ارتفاع اباتمنت و 2 میلی متر برای سطح جونده روکش سرامیکی یا فلزی در نظر گرفته می شود. در مورد پروتزهایی که با پیچ به ایمپلنت وصل می شوند، به طور کلی ارتفاع لازم برای روکش کمتر است چرا که روکش را می توان مستقیما در بدنه ایمپلنت پیچ کرد.

پیامدهای ناکافی بودن فضای عمودی برای ارتفاع روکش ایمپلنت عبارت است از کاهش ارتفاع اباتمنت، ناکافی بودن حجم ترمیم از نظر استحکام و مقاومت و زیبایی و همچنین سخت شدن بهداشت دهان. 

اگر فضای موجود برای ارتفاع روکش کافی نباشد، استفاده از سطح اکلوزال فلزی ممکن است لازم باشد که زیبایی خوبی ندارد. با این حال هنگامی که نیروی جویدن را در نظر بگیرید احتمالا فلز گزینه بهتری برای چنین ترمیمی است.

هنگامی که فضای موجود به علت بیرون زدن بیش از اندازه دندان مقابل محدود شده باشد، بسته به مقدار فضای باقی ماندن می توان با تراشیدن و شکل دهی مینا، درمان ارتودنسی، اندودنسی انتخابی، افزایش طول تاج و روکش کردن دندان های مقابل مشکل را حل کرد.

زیاد بودن فضای عمودی موجود برای ارتفاع روکش باعث می شود هنگام وارد آمدن فشار جانبی، همانند اهرم عمل کند بنابراین نیروی وارد شده بزرگتر می شود. در نتیجه ممکن است عوارض مکانیکی در پروتز روی ایمپلنت اتفاق بیفتد.

 

3- سلامت پریودنتال

بررسی پریودنتال شامل بررسی بافت های نرم و سخت پیرامون دندان هاست. ارزیابی بافت نرم باید ضخامت بافت همبند رشته ای، میزان بافت کراتینی شده متصل و تقارن اسکالوپ (دالبر) لثه را مشخص نماید.

بایوتایپ بافت بر اساس میزان نازک یا قطور بودن استخوان پشتیبان و بافت نرم، دسته بندی می شود. بافت ضخیم و رشته ای راحت تر بوده و آسان تر می توان آن را تغییر داده و دستکاری کرد بنابراین نتایج درمان از نظر زیبایی قابل پیش بینی تر است در حالی که بافت نازک بیشتر جمع می شود.

بایوتایپ ضخیم و رشته ای لثه در مقابل پسروی مقاوم تر هستند و نتیجه درمان قابل پیش بینی تر و پایدارتر از بایوتایپ نازک است.

 

4- وضعیت اندودنسی و ترمیم ها

باید پیش از جایگذاری ایمپلنت، وضعیت دهان و دندان خوب باشد تا خطری در محل کاشت ایمپلنت آینده درمان را تهدید نکند. تغییرات پاتولوژی موجود، ترمیم های دندانی و عصب کشی ها باید ارزیابی شوند تا آینده درمان در بلند مدت مشخص شود.

 

5- شیب دندان های مجاور

شیب دندان های مجاور پارامتر مهمی برای اطمینان از فاصله مناسب بین دندان هاست تا از تداخل با ریشه دندان های همسایه در محل کاشت ایمپلنت جلوگیری شود. عکس پرتوی ایکس پانورامیک یا پری اپیکال می تواند سرنخ هایی در مورد فضای بین ریشه ها در اختیار دندانپزشک قرار بدهد.

کج شدن و انحراف دندان های اطراف اغلب فضای موجود (طول استخوان) برای کاشت ایمپلنت را کمتر می کند. از این رو تعامل با ارتودنتیست برای تغییر موقعیت ریشه های دندان ها ممکن است لازم باشد. درمان ارتودنسی باید همیشه پیش از کاشت ایمپلنت انجام شود.

 

پ- ارتفاع استخوان موجود در محل کاشت

ارتفاع استخوان موجود از ستیغ استخوان تا ویژگی های آناتومی که کاشت ایمپلنت را محدود می کنند ، اندازه گیری می شود. در ارزیابی طول ایمپلنت باید امکان تقریبا 2 میلی متر حاشیه مطمئن باشد به خصوص به این خاطر که بسیاری از دریل های دندانپزشکی به گونه ای طراحی شده اند که محل کاشت ایمپلنت را کمی بلندتر از ابعاد ایمپلنت انتخابی، آماده کنند. حداقل باید 2 میلی متر استخوان بین نوک اپیکال ایمپلنت و ساختارهای عصبی – عروقی اطراف وجود داشته باشد.
 
ساختارهای آناتومی که باید پیش از برنامه ریزی برای طول ایمپلنت در نظر گرفته شوند به صورت زیر هستند:
در فک بالا: کف سینوس ماگزیلاری، کف بینی
در فک پایین: فورامن چانه، سقف مجرای آلوئولار زیرین، گودی ساب ماندیبولار
دندان ها: ریشه دندان های مجاور

 

این مشخصه ها را می توان مستقیما در عکس های پانورامیک و پری اپیکال مشخص کرد تا به وضوح مقدار ارتفاع استخوان موجود تعیین شود.

 

6- عکسبرداری پیش از جایگذاری ایمپلنت

عکس برداری پیش از کاشت ایمپلنت شامل تمامی معاینات رادیوگرافی می شود که به برنامه ریزی درمانی کمک می کنند. روش های عکس برداری مختلفی برای این کار وجود دارد. حداقل ملزومات در این مرحله عکس پرتوی ایکس داخل دهانی پری اپیکال با عکس های پانورامیک است.

عکس های پانورامیک معمولی اطلاعاتی در مورد ارتفاع تقریبی استخوان، موقعیت مجرای آلوئولار زیرین، اندازه و موقعیت سینوس ماگزیلاری و هر گونه وضعیت پاتولوژی که ممکن است وجود داشته باشد، در اختیار دندانپزشک قرار می دهد. با این حال این عکس ها تا حدی اعوجاج دارند. اطلاعات بالا را می توان با عکس پرتوی ایکس پری اپیکال تکمیل کرد.

تکنیک  long cone paralleling با عکس رادیوگرافی پری اپیکال تصویری با حداقل اعوجاج ایجاد می کند. گاهی اوقات ممکن است شبکه های میلی متری رادیواپاک پیش از ظاهر شدن فیلم، روی آن بیفتند.

اگر چه ممکن است مانعی بر سر راه مشاهده ساختارهای آناتومی پشتشان ایجاد شود و با بزرگ نمایی مشکل جبران نشود. رادیوویزیوگرافی دیجتالی کامپیوتری در درمان ایمپلنت کاری معمول شده است.

از آنجایی که در این روش شناساگر ها وضعیت ثابت دارند دوز تشعشع مورد استفاده را می توان تا حد چشمگیری کاهش داد. همچنین این عکس ها می توانند تراکم نسبی استخوان را نشان دهند. تکنیک عکس برداری دو بعدی نمی تواند پهنای استخوان را مشخص کند.

تکنیک های عکس برداری سه بعدی مانند توموگرافی کامپیوتری تعاملی امروزه مسیر دندانپزشکی ایمپلنت را تغییر داده اند. این عکس ها دقیق تر هستند و می توان از آنها برای مشخص کردن کیفیت استخوان و تراکم آن استفاده کرد.

 

7- استفاده از راهنمای جراحی

راهنمای جراحی پس از تشخیص و برنامه ریزی برای پروتز، ساخته می شود. راهنمای جراحی به جراح کمک می کند محل دقیق کاشت ایمپلنت را پیدا کرده و زاویه ایمپلنت در حین جایگذاری نسبت به دندان های اطراف و ستیغ استخوان را با دقت رعایت کند.

راهنمای جراحی در هنگام جایگیری در دهان باید ثابت و سخت باشد. باید گذاشتن و برداشتن راهنمای جراحی راحت باشد. نباید راهنمای جراحی حجیم باشد و نباید در واکنش بافت ها و مشاهده مشخصه های اطراف اختلال ایجاد کند.

همچنین باید شفاف باشد و دسترسی را برای جراح آسان نماید. راهنمای جراحی را می توان دو منظوره استفاده کرد: هم به عنوان ابزار اندازه گیری رادیوگراف و هم راهنمای جراحی. چند روش برای ساخت الگوی راهنمای جراحی وجود دارد.

 

8- ارتباط روشن و موثر بین دندانپزشک و بیمار

برای موفقیت هر درمانی باید ارتباط موثر بین متخصص و بیمار برقرار باشد. پس از ارزیابی داده ها، جلسه مشاوره جداگانه ترتیب داده می شود تا برنامه ریزی درمانی به اطلاع بیمار رسانده شود و مسیر درمان پیش بینی شود.

همچنین باید راه های جایگزین به بیمار توضیح داده شود. این کمک می کند بیمار وضعیت خود را بهتر متوجه شود و بداند چه راهکارهایی پیش رو دارد. بیمار باید نیازها و انتظارات خود را با دندانپزشک مطرح کند تا در برنامه ریزی درمانی، این موارد نیز مد نظر قرار بگیرد.

 

حرف آخر
پروتزهای بر پایه ایمپلنت مزیتهای قابل ملاحظه ای در مقایسه با روش های دیگر دارند بنابراین همیشه به عنوان بهترین درمان برای پر کردن جای خالی دندان ها در نظر گرفته می شوند. برای بررسی شرایط و شروع فرایند کاشت ایمپلنت، با دندانپزشک صحبت کنید و تمامی سوالات خود را از او بپرسید.

با اطلاعات داده شده در بالا،  اهمیت مراحل مختلف و دقت در هر مرحله و تجهیزات و مواد مورد استفاده را بهتر متوجه می شوید و می توانید به نتایج مطلوب برسید.

 
ملاحظات و نکات مهم پیش از کاشت ایمپلنت دندان - ویدیوهای بیشتر
ملاحظات و نکات مهم پیش از کاشت ایمپلنت دندان - گالری تصاویر

نظرات کاربران

captcha Refresh

با عضویت در خبرنامه ما می توانید از آخرین مقالات و اخبار با خبر شوید

شهرک غرب - بلوار دادمان - بین خیابان فلامک و بلوار فرحزادی - خیابان فخارمقدم - کوچه گلبرگ یکم شرقی- پلاک 4 - واحد 2
تلفن : 88082941 - 86128996
ایمیل : info@drsojodi.com
مسیر دسترسی: میدان صنعت، بلوار فرحزادی، بیمارستان آتیه. (از بیمارستان آتیه به سمت خیابان فلامک، خیابان گلستان)

map
whatsapp drsojodi