رابطه بدنه ایمپلنت و سطح فانکشنال

رابطه بدنه ایمپلنت و سطح فانکشنال

نیروهایی که بر ایمپلنت دندان وارد می شوند را می توان از نظر میزان (اندازه، شدت) مدت اثر، نوع و جهت ارزیابی کرد. سطحی که نیروها بر آن وارد می شوند نیز با ویژگی های فوق مرتبط می باشد و در میزان استرس وارد شده بر ایمپلنت تاثیر دارد. (پیشنهاد می شود مقاله همه چیز درباره لمینت دندان را مطالعه بفرمایید)

استرس مساوی است با مساحت سطح تقسیم بر نیرو F/A = S بنابراین برای کاهش استرس بر سطح یا باید نیرو کم شود یا سطح افزایش یابد. در استخوانی که حجم ثابت دارد می بایست سطح ایمپلنت برای تحمل نیروهای فانکشنال تعدیل گردد. سطح فانکشنال سطحی است که نیروهای فشاری را به ناحیه تقابل ایمپلنت و استخوان منتقل می کند.

سطح تماس فانکشنال برای کاهش استرس مکانیکی به استخوان سودمند است، بیشترین میزان استرس بر سطح تقابل ایمپلنت – استخوان، در استخوان D1 و D3 در فاصله 5 تا 9 میلیمتر کرستال ایمپلنت وارد می شود و بنابراین طراحی بدنه ایمپلنت در ناحیه کرونالی (2 میلیمتر) برای توزیع و انتشار استرس های الکوزالی (نیروهای عمودی جویدنی) به استخوان اهمیت دارد.

به عنوان مثال یک ایمپلنت دارای ترد (thread) V شکل 9 میلیمتری یا یک ایمپلنت با تری معکوس، سطح تماس کلی بیشتر نسبت به ایمپلنت با ترد مربعی 13 میلیمتری دارند 0 اما سطح فانکشنال که ناحیه تحمل نیروهای فشاری بیومکانیک در نواحی پر استرس است می تواند به دلیل طراحی و شکل هندسی ترد در ایمپلنت 13 میلیمتری بیشتر باشد.

سطح فانکشنال همچنین نقش مهمی را در شناسایی نواحی BIC (اتصال ایمپلنت – استخوان) در رابطه با تراکم (دانسیته) استخوان و تحت بارگذاری اولیه ایفاء کند. همچنین در سایت researchgate اطلاعات مفیدی وجود دارد.

استخوان نوع D1 که سخت ترین استخوان در 2 فک می باشد، بیشترین ضریب کششی ( MO) و همچنین بیشترین BIC اولیه را دارا می باشد که حدود 80 % است، استخوان های نوع D2، D3، D4 ناحیه تماس اولیه با ایمپلنت، استخوان کمتری دارند به طوریکه استخوان نوع D5 طی ترمیم اولیه و برداشتن پوشش تیتانیومی ایمپلنت حدود 25 % سطح تماس را با ایمپلنت داراست.

در نتیجه به شکل هندسی طراحی بدنه ایمپلنت به طول آن و نیز دانسیته استخوان همگی به سطح فانکشنال ارتباط دارند. استحکام نوع D4 کمترین استحکام بیومکانیکی و کمترین BIC را داراست، نیاز به سطح فانکشنال در ایمپلنت هایی که در استحوان نوع D1 هستند. کمترین میزان در ایمپلنت هایی که در استخوان D4 هستند بیشترین میزان را خواهد داشت.

قطر یک ایمپلنت بر طول بدنه ایمپلنت تاثیر دارد زیرا سطح فانکشنال افزایش می یابد. در بعضی موارد بیشتر شدن نیروها و کمتر بودن دانسیته استخوان (مثل نواحی خلفی دهان) همیشه توسط قطر ایمپلنت جبران نمی شود.

یک طرح درمان ایده ال می بایست شامل ایمپلنتی با طول 12 میلیمتر یا بیشتر و قطر 4 میلی متر در نواحی قدامی و 5 میلیمتر یا بیشتر در نواحی خلفی باشد. چنانچه به دلیل استخوان ناکافی نتوان از ایمپلنت با سایز مناسب استفاده کرد، می توان به جای پیوند استخوان با تغییر دادن طراحی بدنه ایمپلنت و در نتیجه افزایش سطح تماس فانکشنال این مشکل را برطرف نمود.