خصوصیات مربوط به طراحی ناحیه اپیکال ایمپلنت

ملاحظات و نکات مربوط به طراحی ناحیه اپیکال

قسمت انتهایی یا اپیکالی یک ایمپلنت دندان اغلب به صورت متقارب (مخروطی) است تا امکان جا گرفتن ایمپلنت در استخوان را قبل از آن که بدنه آن با استخوان کرستال درگیر شود فراهم می کند. در نتیجه نیازی نیست که بیمار دهانش را زیاد باز کند. (پیشنهاد می شود مقاله همه چیز درباره لمینت دندان را مطالعه بفرمایید)

این مسئله در مناطق خلفی دهان بیمار دارای اهمیت بیشتری است. این مورد مرحله اول قرار دادن ایمپلنت در استخوان را تسهیل می کند.

اغلب ایمپلنت های ریشه ای شکل در مقطع عرضی گرد هستند. این مورد باعث می شود که یک دریل گرد بتواند یک حفره گرد ایجاد کند که کاملا با شکل بدنه ایمپلنت تطابق دارد، اما شکل گرد در مقطع عرضی ایمپلنت هنگام محکم شدن پیچ های اباتمنت با وارد آمدن نیروهای چرخشی به یک دندان در برابر نیروهای برشی – چرخشی مقاومتی ندارد.

در نتیجه می بایست قسمت ضد چرخش به بدنه ایمپلنت و اغلب در ناحیه اپیکال آن متصل شود. همچنین در سایت escholarship اطلاعات مفیدی وجود دارد . 

رایج ترین شکل قسمت ضد چرخش به صورت سوراخ یا دالان می باشد. یکی از معایب این حفره اپیکالی زمانی مشخص می شود که ایمپلنت نزدیک کف سینوس قرار داده شود یا صفحه کورتیکال را سوراخ کند.

در این شرایط این حفره اپیکالی ممکن است با موکوس پر شود و منبع یک آلودگی میکروبی شود و یا از بافت فیبروزه پر شود در این صورت تماس استخوان با ایمپلنت در ناحیه اپیکال کاهش می یابد. این مشکل در صورت سبدی بودن طراحی بدنه ایمپلنت بیشتر می شود.

توجه داشته باشید که ما در طراحی ایمپلنت به دنبال حداکثر تماس ایمپلنت با استخوان هستیم بنابراین نکات مطرح شده بالا در ماندگاری دراز مدت ایمپلنت بسیار مهم می باشد. یکی دیگر از بخش های ضد چرخش در بدنه ایمپلنت، نواحی صاف یا شیارهایی است که در طول بدنه یا ناحیه اپیکال بدنه ایمپلنت وجود دارد.

استخوان در ناحیه این شیارها یا مناطق همواره رشد می کند و باعث می شود که نیروهای چرخشی بهتر تحمل شوند. قسمت انتهایی هر ایمپلنت می بایست صاف بوده و نوک تیز نباشد – نوک تیز بودن سبب کاهش سطح تماس می شود و میزان استرس بر ایمپلنت در این ناحیه از استخوان افزایش می دهد.